Σπύρου Μονόπωλη: Δύο κραυγές
Αφιέρωμα στην 21η Μάρτη, παγκόσμια ημέρα ποίησης.
Εχουμε ακόμη το δικαίωμα να ονειρευόμαστε την κοινωνία των ποιητών!!! Και την υποχρέωση...
Ο φίλτατος Θόδωρος κάνει στίχους την οργή των ημερών για την ξεδιαντροπιά ατόμων και θεσμών.
Σπύρου Μονόπωλη: 'προσωπική κατάθεση'
Τις ώρες, που οι κρεατομηχανές
της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ σφάζουν ακατάπαυστα, υπάρχουν άνθρωποι σε όλο
τον κόσμο, που συμμερίζονται ένα ελάχιστο μέρος αυτού του αβάσταχτου πόνου, αυτής
της μεγάλης ντροπής… Ανάμεσά τους και ο φίλτατος Σπύρος Μονόπωλης,
του οποίου την συλλογή ποιημάτων με θέμα την σφαγή στην Γάζα παρουσιάζουμε.
Θοδωρή Κουρή: Οι τέσσερεις προσμονές
Αυτός είναι ο τίτλος
της πρόσφατης συλλογής τεσσάρων ποιημάτων του φίλτατου Θοδωρή Κουρή, που παρουσιάζουμε
στην σελίδα τέχνης της ΦΑΙΑΚΙΑΣ… Ευχές στον Θοδωρή για συνέχεια.
Δημήτρη Λεβέντη: αντίο Gigi
Με αριστοτεχνικό, κατά την άποψή μας, τρόπο ο φίλτατος Δημήτρης, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα εξαιρετικά ελκυστικό ανάγνωσμα με αφορμή μία καταρχήν ποδοσφαιρικού ενδιαφέροντος αφήγηση …
Το προτείνουμε θερμά για ανάγνωση στην καλλιτεχνική
σελίδα της ΦΑΙΑΚΙΑΣ…
Θοδωρή Κουρή: Μπλέ-μαύρο-πίσα-Αδης
Με ιδιαίτερη χαρά η ΦΑΙΑΚΙΑ ανέλαβε την 'έκδοση' της σατυρικής συλλογής του φίλτατου Θόδωρου Κουρή.
Σπύρου Μονόπωλη: παράπλευρες απώλειες
Ευαισθητοποιημένος απέναντι στην βαρβαρότητα των ημερών, ο φίλτατος Σπύρος καταγγέλλει.
Αφιερωμένο στον Θάνο Μικρούτσικο
Γ. Μιχαλακόπουλος και Β. Παπακωνσταντίνου: Αλλα τα βράδια
Τιμάμε την μνήμη του
μόλις απελθόντος Γιώργου Μιχαλακόπουλου παρουσιάζοντας ένα
εξαιρετικό ντουέτο απαγγελίας και τραγουδιού με τον Βασίλη Παπακωσταντίνου
με το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη: Αλλα τα βράδυα.
Κατά την γνώμη μας είναι
ένα πεντάλεπτο υψηλής αισθητικής και νοηματικής απόλαυσης…
Στην Ελευσίνα, λοιπόν, πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2023, παραδόθηκε έτοιμο προς λειτουργία το Σινέ Ελευσίς…
Οι εικόνες, που βλέπουμε στο διαδίκτυο μαρτυρούν φροντίδα κατά την κατασκευή. Ασφαλώς ο χώρος θα καταξιωθεί από την συχνή λειτουργική του αξιοποίηση. Και την συστηματική του συντήρηση…
Ως Κερκυραίοι,
έχουμε πλούσια πείρα. Ας την προσέξουν και οι αδελφοί Ελευσίνιοι… Μας συνδέει
εξάλλου και η λατρεία της Δήμητρας…
Πάντως, είναι μεγάλη η χαρά να βλέπεις μεγάλες και ιδίως μικρές πόλεις να πλουτίζονται οι πολιτιστικές τους υποδομές.
Μακάρι να πάνε όλα
ανέλπιστα καλά…
(εις μνήμην)
Ο Θεοδόσης Πυλαρινός
για την Πρέβεζα και τον Κώστα Καρυωτάκη
Προφανέστατα, το κείμενο αφορά τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, τον βάρδο του ελληνικού πεσιμισμού, που εκφράζει την σύνθλιψή του από την μίζερη επανάληψη της καθημερινότητας.
Ταπεινά, θα καταθέσουμε την ‘διαφωνία’ μας με τον
ποιητή γιατί μας αρέσει πολύ η Πρέβεζα, που την θεωρούμε ως πόλη με
προϋποθέσεις ανθρώπινης ισόρροπης διαμονής…
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο του Θ. Πυλαρινού
πατώντας εδώ.
Με σιωπή σεβασμού στην Αννα, τον Λάζαρο, τον
Γιώργο και τις μνήμες τους
Τα δάκρυα που δεν κλαίγονται
γίνονται λίμνες σκοτεινές
που στοιχειώνουν κάτω από τα μάτια.
Έπειτα οι σκιές τρώνε σιγά σιγά
όλους τους άλλους δρόμους του προσώπου.
Φτάνουν στο στόμα
μόνη γενναία είσοδος, του μέσα Άδη
Και κάθονται θειάφι στους πνεύμονες
ώσπου βγαίνω στον κόσμο
κέλυφος εαυτού
Χωρίς κανείς να διαπιστώνει
αλλαγές
τις πλέον ελάχιστες έστω αλλοιώσεις
Κυκλοφορώ ελεύθερα
εύθραυστη μόνο
μόνο το "μη εγγίζετε" έχω να κρύψω.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΑΠΟΥΝΤΖΗ (ηθοποιός, ποιήτρια…)
Ήταν και η Ελευθερία ένα Αστέρι που διέγραψε μια
λαμπερή αλλά σύντομη τροχιά στη ζωή
όπως
ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, το δικό μου Αστέρι, που φώλιασε μέσα μου
"ΣΕ
ΧΡΟΝΟ ΑΙΩΝΙΩΣ ΕΝΕΣΤΩΤΑ"
2/12/2978 σήμερα θα είχε γενέθλια
Αννα
του Δημήτρη Λεβεντη
Από τα φέτο πιο φτηνά θά ρχεται να αγοράσουμε αυτούς τους
καρκίνους από τα τζάνκ φουντάδικα παρά το παραδοσιακό μας λαδοτύρι… Αυτά που το
κρέας μυρίζει ψαρίλα από τα ιχθυάλευρα και οι σκυλοκονσέρβες είναι πιο
νόστιμες.
Ο μέσος όρος της τιμής του λίτρου την εβδομάδα που πέρασε στα
μεγάλα supermarket της χώρας ήταν στα 10,2 ευρώ (ανά λίτρο και όχι ανά κιλό)
ενώ η περαιτέρω άνοδος είναι εξαιρετικά πιθανή αν κρίνουμε από τα λεγόμενα
παραγωγών και εμπόρων.
Σε όρους… τενεκέ, παραδοσιακή μονάδα μέτρησης στην Ελλάδα,
έχουμε ήδη φτάσει στα 170-180 ευρώ από τα 50-60 που ξέραμε μέχρι τα πέρυσι (3
βολές απάνω δηλαδής)
Η φέτα ανά κιλό -που το 2022 την βρίσκαμε με μεγαλύτερη τιμή
στα 9 ευρώ- σήμερα αρχίζει από τα 11,5 ευρώ και φτάνει μέχρι και τα 14 ευρώ.
Αύξηση της τάξης του 15–25%.
Ψιλοπράματα δηλαδή μπροστά στο λάδι… "Πράσινο
χρυσάφι" το κατάντησαν!
Είχε βρωμίσει το πράμα από τότε που διαβάζαμε, ότι στα
ακριβότερα εστιατόρια του Νιου Γιόρκ - νιου γιόρκ, τη Σιξτίνα το Όγιο πιού κι
άλλα μυστήρια εσερβίρανε ένα βαζάκι με αγνό παρθένο νιό και κάτι θεόξερες
γαλέτες για όρ ντέβρ… Να βουτάνε μέσα, να κατεβάζουνε δυό μπουκιές και να τις
πλερώνουνε οχτώ κατοστάρικα δολάρια το κεφάλι! Δηλαδής ένα μηνιάτικο δικό μας!
Ντίπ τα λένε αυτά τα κόρπα… Ντίπ μαλάκες ειμάστενε κι εμείς
που περηφανευόμαστε για ... τα προϊόντα της ψωροκώσταινας.
Παγιά ψωμί και κρεμμύδι οι μανουάλοι.
Ψωμί και λάδι και φέτα μόνο οι μαστόροι.
Και κείνος ο μανουάλος
που τούδινε ο αργολάβος το πρωΐ τ' αυγό.
Τώρα πόσο έχει το
κρεμμύδι;
Όχι το κρεμμυδάκι το
φρέσκο.
Το κρεμμύδι.
Κι η φρατζόλα το ψωμί;
Μη το ψάχνετε.
Πουγιέται στα
ντελικατέσεν.
Η επετειακή συναυλία της Φ.Ε. Μάντζαρος
Το Σαββατόβραδο 11 Νοέμβρη ήταν γεμάτο από εξαίσιους ήχους… Απολαύσαμε
την επετειακή συναυλία της Φ.Ε. Μάντζαρος για τα 133 γενέθλιά της…
Απολαύσαμε την παρουσίαση της όπερας του Μότζαρτ: Μαγικός
Αυλός… Ηχητική πληρότητα, που αντιστοιχεί σε σύνολα υψηλότερων δεικτών
προετοιμασίας και επαγγελματικότητας… Θαυμάσιοι οι μονωδοί, όπως και οι
μουσικοί της μπάντας… Σοβαρή, λιτή προετοιμασία που κατέληξε στην σίγουρη
εκτέλεση μίας μουσικής πανδαισίας…
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας απολαύσαμε έργα κερκυραίων
συνθετών, στο πνεύμα της σπουδαίας και αγνοημένης Επτανησιακής μουσικής σχολής,
που όμως έχει σημαδέψει την εξέλιξη της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής… Η
παρουσίαση αυτών των δημιουργιών είναι -εκτός από μουσική απόλαυση- σπουδαία
ιστορικό-πολιτισμική δράση και αξίζουν συγχαρητήρια στην Φ.Ε. Μάντζαρος κι στα
άλλα μουσικά σώματα της πόλης και του νησιού, όταν υπηρετούν το είδος…
Κλείνουμε το σύντομο αφιέρωμα στην συναυλία με ένα λεύκωμα
φωτογραφιών από την εκδήλωση…
Σπύρου Μονόπωλη: παιδιά των άλλων
Με την δική της κορφιάτικη γλαφυρότητα η Αννυ Νούνεση μας μεταφέρει σε ένα πρωτοκύριακο του μεσοπόλεμου
Σπύρος Μονόπωλης: Τέσσερεις κραυγές
Στο κλίμα των ημερών η επιλογή τεσσάρων ποιημάτων του Σπύρου.
Τιμή στα παιδιά του κόσμου…
Τα πιο αθώα θύματα της ανθρώπινης απανθρωπιάς…
Σπύρος Μονόπωλης: Για τα παιδιά στον πόλεμο
Εκείνο, που δυσκολευόμαστε
να εκφράσουμε, να αποδώσουμε, να περιγράψουμε είναι ο ολοφυρμός των παιδιών.
Των παιδιών που βρίσκονται μέσα στην καρδιά του ολέθρου…
Εδώ μπορεί μόνον ο
λόγος του ποιητή να μιλήσει για να γιατρέψει την πληγή και να καταλαγιάσει την
οργή…
Φτιάξαμε αυτό το
σύντομο αφιέρωμα στα παιδιά επιλέγοντας ποιήματα του φίλτατου Σπύρου Μονόπωλη.
Το πνεύμα, που διαπνέει το έργο του το γνωρίζουν καλά οι φίλοι της ΦΑΙΑΚΙΑΣ από
προηγούμενες παρουσιάσεις έργων του…
Και αυτή τη φορά, όπως και τις προηγούμενες αξίζει τον κόπο… Και μάλιστα για έναν λόγο παραπάνω.
Σπύρος Μονόπωλης: σε τόνους πένθιμους
Θόδωρος Κουρής: Ενα χαμόγελο
(αφιέρωμα στον όλεθρο της Δαδιάς)
Ζωντανεύει ο Λυκαβηττός!
Χαράς Ευαγγέλια! Το αγαπημένο θέατρο της νιότης προηγούμενων
γενιών αποκαθίσταται λειτουργικά μετά από 25 χρόνια αδράνειας και εγκατάλειψης,
έχοντας περιέλθει στην ιδιοκτησία του Δήμου Αθηναίων… Από εδώ και μπρος,
δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με το: Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού.
Στα θετικά των προδιαγραφών λειτουργίας του Θεάτρου η
απαγόρευση προσέγγισης των ΙΧ το πάρκιγκ του Θεάτρου με εξαίρεση ΑΜΕΑ και άτομα
άνω των 65 ετών.
Εχουμε, λοιπόν και λέμε για φέτος:
Παρασκευή 15.09
«Γιορτή στον Λυκαβηττό» | Αφιέρωμα στον Σταύρο Ξαρχάκο
Σάββατο 16 &
Πέμπτη 21.09 Πυξ Λαξ
Κυριακή 17.09
Κωνσταντίνος Αργυρός «Elpida Tour»
Τρίτη 19 & Τετάρτη 20.09 Hauser: «Rebel With A Cello»
Παρασκευή 22.09 Villagers of Ioannina City
Σάββατο 23.09 Γιώργος Μαζωνάκης «Ντέρτι thirty»
Κυριακή 24.09
Γιάννης Πλούταρχος
Δευτέρα 25.09 «Σ’
ευχαριστώ Λουκιανέ» | Αφιέρωμα στον Λουκιανό Κηλαηδόνη
Τρίτη 26.09 Μιχάλης
Χατζηγιάννης
Πέμπτη 28 &
Παρασκευή 29.09 Γιάννης Χαρούλης
Τρίτη 03.10 Melisses
«Melisses για πάντα»
Σάββατο 07.10 Κάψε
το Σενάριο: «10 χρόνια αποτυχίες»
Δευτέρα 09.10
Δήμητρα Γαλάνη – Μάρθα Φριντζήλα: «Σ’ ένα κύμα του Νότου»
Σάββατο 14.10 Arte
Povera: Παρουσίαση δίσκου
*Το πρόγραμμα ενδέχεται να εμπλουτιστεί ή/και να
τροποποιηθεί.
22.8.2023. Εφυγε
ο Τότο Κοτούνιο
Σε ηλικία 80 ετών ο Toto Cotugno μας άφησε. Ο
αυτοδιαφημισμένος ‘Αληθινός Ιταλός’ (Un Italiano Vero, 1990) ταλαιπωρήθηκε στα στερνά του βίου του από μακρόχρονη
ασθένεια… Ανακουφισμένος, λοιπόν, από τα πάθη του βίου του εγκαταστάθηκε στη
μνήμη μας με το εμβληματικό του τραγούδι, που υπήρξε και η μεγαλύτερη επιτυχία
του εντός και εκτός συνόρων.
Καλοτάξιδος… Τον τιμάμε με το βίντεο κλιπ, τους στίχους
και την μετάφρασή τους.
21.7.2023. Εφυγε ο Τόνυ Μπένετ
Ή κατά κόσμον Άντονι Ντόμινικ Μπενεντέτο, μας άφησε πλήρης ημερών, πλήρης έργου και πλήρης αναγνώρισης και τιμών… Εφυγε επίσης σημειώνοντας πρόσφατα ένα ρεκόρ Γκινες αφού υπήρξε ο γηραιότερος τραγουδοποιός που εξέδωσε άλμπουμ με καινούργιο υλικό, σε ηλικία 95 ετών και 60 ημερών.
Εφυγε, λοιπόν, στα 96 του χρόνια αφού πρόλαβε και
κέρδισε 19 βραβεία Γκράμι και πούλησε 50 εκατομμύρια δίσκους σε ολόκληρο τον
κόσμο!
Η επαγγελματική του ζωή γνώρισε σκαμπανεβάσματα… Πιθανόν γιατί δεν ήταν πολύ πρόθυμος σε παραχωρήσεις… ωστόσο κατάφερε μέχρι τα βαθιά του γεράματα να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μουσικής.
Θα ήταν σοβαρή παράλειψη η αποσιώπηση της κοινωνικής
και πολιτικής του δράσης: υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων των
μειονοτήτων στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα των Αφροαμερικανών, πήρε μέρος σε πολλές μεγάλες
πορείες, όπως από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερι.
Τον αποχαιρετάμε με σεβασμό και με εκτίμηση, υπενθυμίζοντας την κλασσική του δημιουργία.
Νίκος Ασπιώτης: Σκέψεις σε στίχους
Το φεστιβάλ των Παξών!!!
Σεμνά και αθόρυβα εδώ και μπόλικα χρόνια ξεκίνησε και καθιερώθηκε στους Παξούς το καλοκαιρινό μουσικό φεστιβάλ του νησιού… Χωρίς μεγάλες φανφάρες και κομπορρημοσύνες, που συνηθίζονται στην νήσο των ΦΑΙΑΚΩΝ, το νησί του Ποσειδώνα, κατάφερε να συμπληρώσει φέτος 37 χρόνια φεστιβαλικής δραστηριότητας. Με άλλα λόγια πρόκειται πλέον για θεσμό καθιερωμένο που ούτε στα καλύτερα όνειρά μας δεν τολμάμε να φανταστούμε εμείς οι …περήφανοι για την παράδοσή μας Κερκυραίοι…
Στην ουσία, μία παράδοση τείνουμε να καθιερώσουμε: την
κατάργηση φεστιβάλ, που δεν πρόλαβαν να συμπληρώσουν διψήφιο αριθμό ετών
λειτουργίας και πολύ πιο πριν …εξέπνευσαν.
Τέλος πάντων. Τώρα μιλάμε για τους Παξούς, που τους καμαρώνουμε
από καρδίας και τους ευχόμαστε πολλά – πολλά χρόνια πετυχημένης διοργάνωσης με
ακόμη μεγαλύτερη καταξίωση. Το φεστιβάλ των Παξών είναι έναν πάνθεο καλλιτεχνικών
δράσεων με μουσική, εκθέσεις, διαλέξεις, προβολές, φυσιολατρικούς περιπάτους
κ.λ.π.
Για τους ενδιαφερόμενους παραθέτουμε τον σύνδεσμο στον
ιστότοπο του φεστιβάλ, που ξεκινάει:
https://paxosfestival.com/el/home-el/
Jukebox με
τον Ορφέα Περίδη
Φυσικό είναι να παρουσιάσουμε τον αγαπημένο
τραγουδοποιό με τον εξαιρετικά προσωπικό ηχόχρωμα, τις γλυκιές μελαγχολικές
μελωδίες του και του υπέροχους στίχους του.
Θα φτιάχνουμε μικρά άλμπουμ με μουσικά video με
κατά κανόνα θεματικές επιλογές…Ταυτόχρονα, σε σχετικό 'φυλλάδιο' παρουσιάζονται οι γνήσιοι κι οι μεταφρασμένοι στα ελληνικά στίχοι.
Ξεκινάμε με το κλασσικό Ιταλικό τραγούδι του δεύτερου μισού του
προηγούμενου αιώνα… Με δημιουργούς, που πολλοί δεν υπάρχουν πια αλλά τους
θυμίζει η μουσική τους και τα συναισθήματα, που γεννάει στο καθένα μας…
Ευκαιρία για να ζωντανέψουμε μνήμες…
Sergio Endrigo
Annie Laurie
Αγνωστου συνθέτη σε ύφος μπαλάντας δημοτικό τραγούδι με χαρακτηριστική
κέλτικη μελωδία. Εχει παιχτεί σε πολλές διαφορετικές και διαφορετικού ύφους
εκτελέσεις. Από κλασσικό operale μέχρι country.
Μάλλον κλασσική η εκτέλεση της Jo Stafford στον δίσκο: Songs of Scotland ...
Karl Jenkins: Adiemus
Από την συντακτική επιτροπή του περιοδικού Recto/Verso λάβαμε το δελτίο τύπου για το δ' τεύχος της έκδοσης. Πόκειται για ένα πρωτοποριακό, κατά τη γνώμη μας, περιοδικό δοκιμιακού λόγου.
Υπάρχει η ανάγκη της παρουσίας του και ευχομαστε την καλύτερη δυνατή πορεία... Ασφαλώς, φανταζόμαστε με αρκετές δυσκολίες. Παραθέτουμε το δελτίο τύπου.
Σύνθεση: Άλκης Μπαλτάς
Ποίηση: Μαρία Πολυδούρη
Απαγγελία και τραγούδι: Νατάσσα Αγγελοπούλου
Φλάουτο: Ζαχαρίας Ταρπάγκος
Βιολοντσέλλο: Αστέριος Πούφτης
Κιθάρα: Μιχάλης Σουρβίνος
Πιάνο: Βίκυ Στυλιανού
Παραγωγή: Subways Music - Σοφοκλής Σαπουνάς
Συνεργάτις Παραγωγής: Άννα Ελευθέρου
Φωτογραφία εξωφύλλου: Βίκυ Στυλιανού
Γραφιστικός σχεδιασμός: Άννα Μπουγκά
Μεταφράσεις: Στηβ Τζάκβααρ
Copyright: Σοφοκλής Σαπουνάς - Εράτειο Ωδείο
Ηχολήπτης: Γιάννης Συγγλέτος Μοντάζ ήχου: Νίκος Καραπιπέρης
Ω! γλυκύ μου έαρ
Μία από τις πιο γνωστές ψαλμωδίες εκφράζει τον πόνο της
μάνας του Χριστού και ταυτόχρονα την πίστη στην αποστολή του. Εκτός από τους στίχους
παραθέτουμε δύο μελωδικές εκδοχές. Μία με την Δημοτική Χορωδία Κέρκυρας και το Melos Bras και μια δεύτερη
με την Γλυκερία…
'Σήμερον κρεμάται επί ξύλου’
Το τροπάριο της Κασσιανής
1. Την κλασσική βυζαντινή, που αποδίδει ο μακαρίτης Γεώργιος Κακουλίδης, μέγας Χοράρχης και ιεροψάλτης, από τους σημαντικότερους δασκάλους της βυζαντινής Μουσικής και συγγραφέας πολλών βιβλίων για την βυζαντινή ψαλτική και την διδασκαλία της.
2. Την κατά την επτανησιακή ψαλμωδία, σε μουσική του Θεμιστοκλή Πολυκράτη όπως αποδόθηκε το Πάσχα του 1989. Ο αείμνηστος μαέστρος Δημήτριος Δαπέργολας διευθύνει την συμφωνική ορχήστρα και την χορωδία του Δήμου Κερκυραίων.
Ακολουθει το τροπάριο στην πρωτογενή γραφή του και σε νεοΕλληνική απόδοση από τον Φώτη Κόντογλου.
Αννη Νούνεση:
14 + 1 Κερκυραϊκά διηγήματα
Πρόκειται για το πρωτότυπο έργο στην έντυπη μορφή του, που σας το πρωτοπαρουσιάζουμε στην ΦΑΙΑΚΙΑ...(έχουμε τα... μέσα)...
Συλλογή 12 ποιημάτων του φίλτατου Σπύρου Μονόπωλη, που προτείνουμε θερμά...
Γεωργίας Ζαχαρία: Χ ρ ώ μ α τ α
Συλλογή 12 ποιημάτων του φίλτατου Σπύρου Μονόπωλη, που προτείνουμε θερμά...
Γεωργίας Ζαχαρία: Χ ρ ώ μ α τ α
Πρώτη παρουσίαση έργων της φίλτατης Γεωργίας, της οποίας εκτιμήσαμε ιδιαίτερα το 'χρωστικό' τάλαντο. Ελπίζουμε και σε επόμενες συναντήσεις από τις γραμμές της ΦΑΙΑΚΙΑΣ.
Θοδωρή Κουρή:
συλλογή ΙΙ
Η ΦΑΙΑΚΙΑ φιλοξενεί με πολλή χαρά μία δεύτερη παρουσία του φίλτατου Θοδωρή Κουρή με ποιήματά του.
ΑΝΤΙΟ ΓΛΥΚΕΙΑ ΚΟΝΣΤΑΝΣ…
Ο φίλτατος Δημήτρης Λεβέντης μας καλεί
στο 8ήμερο μνημόσυνο της Ράκελ… Και ποιο αρσενικό επί της γης θα είχε αντίρρηση
επί τούτου!!!
Όμως, όπως θα διαπιστώσετε, το κείμενο
του Δημήτρη δεν είναι απλά ένας ακόμη κλαυθμός για τα ανυπέρβλητα κάλλη της αποχωρήσασας…
Αποτελεί μία ολοκληρωμένη αναφορά στην προσωπικότητα και το καλλιτεχνικό της έργο…
Πρώτη παρουσίαση έργων της φίλτατης Γεωργίας, της οποίας εκτιμήσαμε ιδιαίτερα το 'χρωστικό' τάλαντο. Ελπίζουμε και σε επόμενες συναντήσεις από τις γραμμές της ΦΑΙΑΚΙΑΣ.
Θοδωρή Κουρή:
συλλογή ΙΙ
Η ΦΑΙΑΚΙΑ φιλοξενεί με πολλή χαρά μία δεύτερη παρουσία του φίλτατου Θοδωρή Κουρή με ποιήματά του.
ΑΝΤΙΟ ΓΛΥΚΕΙΑ ΚΟΝΣΤΑΝΣ…
Ο φίλτατος Δημήτρης Λεβέντης μας καλεί στο 8ήμερο μνημόσυνο της Ράκελ… Και ποιο αρσενικό επί της γης θα είχε αντίρρηση επί τούτου!!!
Όμως, όπως θα διαπιστώσετε, το κείμενο
του Δημήτρη δεν είναι απλά ένας ακόμη κλαυθμός για τα ανυπέρβλητα κάλλη της αποχωρήσασας…
Αποτελεί μία ολοκληρωμένη αναφορά στην προσωπικότητα και το καλλιτεχνικό της έργο…
Αννης Νούνεση:
Ο Ηπειρώτης
Joan Mirrό:
Επιλογή
Ένα παλιότερο -εδώ
και 8 χρόνια- κείμενο του φίλτατου Δημήτρη Λεβέντη, αναρτήθηκε πρόσφατα
στην Piera del Bando. Νοηματικά προκλητικό με
μία εξαιρετική φραστικά απόδοση το κείμενο του Δημήτρη κρατάει την διαχρονικότητά
του και προσφέρεται για καλύτερη ενσυναίσθηση του τόπου και του χρόνου, που μας
περιβάλλουν… Η ΦΑΙΑΚΙΑ αναπαράγει με μεγάλη ικανοποίηση…
Σε μια σελίδα στο ημερολόγιό του με την επικεφαλίδα
Νίκαια 22.01.1892, ο Μουνκ περιγράφει την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα:
Περπατούσα σ’ ένα μονοπάτι με δυο φίλους – ο ήλιος έπεφτε – ξαφνικά ο ουρανός
έγινε κόκκινος σαν αίμα – σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο
φράχτη – αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη – οι
φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία – κι ένιωσα
ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση.
Η απόγνωση του υποτιμημένου εδώ και καιρό αρχιτέκτονα
‘-όχι μόνο από την ανεργία και την υποαπασχόληση -αλλά κύρια από την διάλυση
κάθε έννοιας επαγγελματικής τιμής κι αξιοπρέπειας. Οι καράσχετοι Μπιρμπίλη,
Παπακωνσταντίνου, Δένδιας και ο άτολμος κι άβουλος Σπίρτζης φρόντισαν επιμελώς
προς τούτο. Κατάντησαν οι απόφοιτοι Πολυτεχνείου αντί να κρατούν τη γραφίδα τον
γνώμονα και τον διαβήτη να σέρνουν φακέλλους στα σκαλοπάτια της γραφειοκρατίας,
με “τακτοποιήσεις”, πιστοποιητικά, διαγράμματα ροής και χαφιέδικους έλεγχους.
Το άλλοτε περήφανο Επιμελητήριο του Κιτσίκη παράπεσε
στη Δ΄Εθνική. Παραμάγαζο οφικιούχων σφουγγοκωλάριων της εκάστοτε εξουσίας.
Ανθρώπων, που έχουν αρνηθεί κάθε είδους σπουδή εδώ και δεκαετίες. (Μετά τους
σεισμούς της Καλαμάτας η μόνη συμβολή ήταν η συνεκπόνηση παρέα με αδαείς
γραφειοκράτες μιας απαράδεκτης και περίπλοκης κι επικίνδυνης Νομοθεσίας). Της
Σπουδής της τόσο απαραίτητης στις μέρες παράνοιας κι αδιεξόδων που διανύουμε.
Θυμάμαι με συγκίνηση τα λόγια ενός συντρόφου συνάδελφου που πέρασε τα πάνδεινα.
Συλλήψεις, βασανιστήρια και απ΄τον εχθρό κι απ¨τους “δικούς”, διαγραφές,
κοινωνική απομόνωση οικογενειακή και προσωπική διάλυση. Κι όμως τώρα πουλάει το
σπάνιο τάλαντό του σε ξένη γη με αδρή ικανοποίηση. Με κράτησε όρθιο η γερή
μου και ανανεούμενη κατάρτιση μου είπε στη τελευταία μας συνάντηση…
Αναμετρήθηκα και με το πιο ασήμαντο μερεμέτι σαν να
ήταν το Τάζ-Μαχάλ και φρόντισα να γεμίσω τις ώρες της θλίψης και της μοναξιάς
με έρευνα σε άλλα πεδία εκτός του δικού μας!!!!!!
Κάπου εκεί βρίσκεται η αλήθεια των ημερών μας ακριβέ
μου φίλε…
Εφυγε ο Κάρλος Σάουρα
Ο εμβληματικός Ισπανός σκηνοθέτης, που θεωρούσε τον εαυτό του φωτογράφο πάνω από όλα, έφυγε σε ηλικία 91 ετών.Η Ισπανική Ακαδημία κινηματογράφου ανακοίνωσε τον θάνατό του: Η Ακαδημία κινηματογράφου ανακοινώνει με βαθύτατη λύπη τον θάνατο του Κάρλος Σάουρα, ενός από τους θεμελιωτές κινηματογραφιστές στην ιστορία του ισπανικού κινηματογράφου, που πέθανε σήμερα στο σπίτι του σε ηλικία 91 ετών, έχοντας δίπλα του τους αγαπημένους του.
Από τους πρωτοπόρους του Ισπανικού σινεμά ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον Λουίς Μπονουέλ έχοντας υιοθετήσει τους συμβολισμούς, που έτσι και αλλιώς τους χρειαζόνταν για να αποφεύγει την Φρανκική λογοκρισία.Από τις ταινίες του, που έτυχαν γενικής αποδοχής να μνημονεύσουμε τις:
Θρέψε κοράκια (1975) με την οποία κάνει την δυναμική του είσοδο στην 7η τέχνη και εξακολουθεί να θεωρείται σπουδαία. Η Κάρμεν (1983), που αποτελεί αριστουργηματικό και αλησμόνητο παιγνίδι ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή. Ω Καρμέλα (1990) κέρδισε το βραβείο της Ακαδημίας.
Ακατάβλητος και δημιουργικός μέχρι προχωρημένη ηλικία γύρισε την τελευταία του ταινία El Rey de todo el mundo (ο βασιλιάς όλου του κόσμου) το 2018!Ο Κάρλος αποχαιρετά την ζωή με κατοχυρωμένη την διακεκριμένη θέση στο πάνθεο των κινηματογραφικών δημιουργών.
Καλοτάξιδος!
Πρέπει να πούμε ότι στα Πανεπιστήμια κυκλοφορούν
εκτός από αστυνομικούς και έξυπνοι φοιτητές
Το κείμενο μας κοινοποίησε ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ΛΘ. Συγγραφέας του
είναι η Χρύσα Κακατσάκη. Αυτοκριτικά δηλώνουμε, πως δεν την γνωρίζαμε…Και
η ανάγκη αυτοκριτικής προέκυψε μετά από τα τόσο θετικά και σημαντικά, που
διαβάσαμε στο διαδίκτυο για το έργο της … Αντικείμενό της η αρθρογραφία για
θέματα πολιτισμού σε σημαντικά έντυπα και πυκνή η συνεργασία της με στιβαρούς
εκδοτικούς τύπους…Το κείμενο που παραθέτουμε μας ενθουσίασε για την πρωτοτυπία στην
έμπνευσή του, την σπιρτάδα του, το ύφος της γραφής του…
Διαβάστε και θαυμάστε την απάντηση ενός απ' αυτούς
σε διαγώνισμα με θέμα αν η Κόλαση είναι εξώθερμη ή εσώθερμη
αντίδραση (στη Χημεία η εξώθερμη δίνει θερμότητα ενώ η άλλη απορροφά)
Πρώτον
πρέπει να γνωρίζουμε αν ο όγκος της κόλασης αυξάνεται προς το χρόνο.
Επομένως
χρειάζεται να ξέρουμε το ρυθμό με τον οποίο οι ψυχές εισρέουν στην κόλαση και
το ρυθμό με τον οποίο διαφεύγουν. Νομίζω ότι μπορούμε ασφαλώς να υποθέσουμε ότι
όταν μια ψυχή πάει στην κόλαση, δεν πρόκειται να φύγει.
Επομένως,
δεν διαφεύγουν ψυχές. Τώρα για το πόσες ψυχές μπαίνουν, ας δούμε πόσες
διαφορετικές θρησκείες υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Οι περισσότερες από αυτές
δηλώνουν ότι αν δεν είσαι οπαδός τους τότε θα πας στη κόλαση. Εφόσον υπάρχουν
περισσότερες από μία τέτοια θρησκεία και εφόσον οι άνθρωποι δεν ανήκουν σε
περισσότερη από μία θρησκεία τότε μπορούμε να εξαγάγουμε ότι όλες οι ψυχές πάνε
στην κόλαση. Και όπως έχουν οι ρυθμοί γεννήσεων και θανάτων, θα πρέπει να
αναμένουμε ότι ο αριθμός των ψυχών στην κόλαση θα αυξηθεί εκθετικά.
Τώρα,
ο λόγος για τον οποίο εξετάζουμε το ρυθμό αλλαγής του όγκου της κολάσεως είναι
γιατί ο Νόμος του Μπόυλ δηλώνει ότι για να παραμείνει σταθερή η θερμοκρασία και
η πίεση στην κόλαση, ο όγκος της πρέπει να αυξάνεται αναλόγως με τις ψυχές που
προστίθενται.
Αυτό
μας δίνει 2 περιπτώσεις:
1.Εάν
η Κόλαση διαστέλλεται με πιο αργό ρυθμό από αυτόν με το οποίο εισέρχονται
ψυχές, τότε η θερμοκρασία και η πίεση θα αυξάνονται μέχρι να σκάσει η Κόλαση
και να ξεχυθούν οι ψυχές.
2.Εάν
η Κόλαση διαστέλλεται με ρυθμό πιο γρήγορο από την αύξηση των ψυχών, τότε η
θερμοκρασία και ή πίεση θα πέφτουν μέχρι να παγώσουν τα καζάνια της.
Ποια
από τις 2 περιπτώσεις ισχύει;
Αν
αποδεχθούμε το αξίωμα το οποίο μου είπε η Τερέζα όταν ήμουν πρωτοετής ότι «Θα
πρέπει να παγώσει η Κόλαση πριν κοιμηθούμε μαζί» και συνθεωρήσουμε και το
γεγονός ότι χθες το βράδυ κοιμήθηκα μαζί της, τότε ισχύει η δεύτερη υπόθεση και
επομένως είμαι σίγουρος ότι η Κόλαση είναι εξώθερμη και ότι ήδη έχει παγώσει.
Απόρροια
αυτής της θεωρίας είναι ότι η κόλαση αφού έχει παγώσει άρα δεν δέχεται άλλες
ψυχές και επομένως έχει εκλείψει…. αφήνοντας μόνο τον Παράδεισο. Αυτό με τη
σειρά του αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Θεϊκού Οντος, το οποίο εξηγεί γιατί χθες
το βράδυ η Τερέζα φώναζε συνεχώς: «Θεέ μου, Θεέ μου».
Σπύρος Μονόπωλης: Τρία ποιήματα ΙΙ
Θα κλαίει και πάλι η αγέλαστος Πέτρα…
Το παρακάτω κείμενο έχει ανέβει σαν κεντρική ανάρτηση αλλά το παρουσιάζουμε και στην ART PAGE αφού σναφέρεται σε θέμα πολιτισμού και πολιτιστικής πολιτικής.
Η Ελευσίνα δεν ήταν τυχαίος τόπος στα χρόνια της αρχαιότητας. Εδώ κατέληγε η Ιερά οδός από το κλεινόν άστυ, που το όνομά της το όφειλε στην ιερότητα του παραθαλάσσιου οικισμού και λατρευτικού τόπου της Δήμητρας. Τον περιέβαλε η αγάπη της θεάς, ο σεβασμός των πιστών και η αίγλη των μυστηρίων, που σημάδευαν την αξία και το κλέος της πόλης…
Ένα κράτος με στοιχειώδη αυτοσεβασμό θα φρόντιζε την ανάδειξη αυτής της κληρονομιάς! Θα την περιφρουρούσε σαν κόρη οφθαλμού απέναντι σε όποιες αρπακτικές διαθέσεις οικοπεδοφάγων, εργολάβων, κατασκευαστών…Ολόκληρη η πόλη θα μπορούσε να αναπτυχθεί με ισορροπία και αισθητική. Όχι, βέβαια, σαν κιτς αντίγραφο της αρχαίας ή σαν σκηνικό Αμερικάνικης υπερπαραγωγής αλλά στο πνεύμα της συνέχειας και της εξέλιξης… Ενας τόπος επιλογής για τους κατοίκους.
Όχι, δηλαδή, σαν τόπος υποχρεωτικής εγκατάστασης στα πλαίσια της ‘βίαιης’ μετανάστευσης, που ακολούθησε τα μεταπολεμικά και τα μετεμφυλιακά χρόνια… Τότε, που ήρθαν εδώ από τις 4 άκρες της Ελλάδας για να δουλέψουν και να εξασφαλίσουν τον άρτο τον επιούσιο…Σε αυτό το κλίμα της επίσημης κρατικής αδιαφορίας και περιφρόνησης της πολεοδομικής καλαισθησίας, δομήθηκε η σύγχρονη Ελευσίνα… Όπως και το αποτρόπαιο τέρας της Αθήνας αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών πόλεων της ομοιόμορφης ασχήμιας.
Η εξασφάλιση μίας ισόρροπης και καλαίσθητης οικιστικής ανάπτυξης στα πλαίσια των αναγκών του τόπου είχε βασικό αντίπαλο την ακόρεστη εργολαβική κερδοσκοπία και την κρατική της προστασία…Ανάμεσα στα μνημεία της Ελευσίνας η Αγέλαστος Πέτρα… Ενας βράχος, που κατά τον επικρατέστερο μύθο προορίζονταν για την ξεκούραση της Δήμητρας. Αλλη εκδοχή θεωρεί την Αγέλαστο Πέτρα ως σειρά 3 βράχων στην είσοδο μιας σπηλιάς, που αποτελούσε μία από τις εισόδους του …κάτω κόσμου.
Όπως και νάχει, η Αγέλαστος Πέτρα οφείλει την σύγχρονη διασημότητά της στον Φίλιππο Κουτσαυτή, που έδωσε το όνομά της σε μία εξαιρετική ταινία-ντοκυμαντέρ… Μία ταινία, θρήνος για τον ξεπεσμό της πόλης εξαιτίας της προκλητικής αδιαφορίας των …νέο-Ελλήνων της ‘ανάπτυξης’.
Σήμερα η Ελευσίνα γίνεται η τέταρτη ελληνική πόλη, πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης… Με τις φανφάρες του σύγχρονου νέο-Ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού, που συνεχίζει επάξια την πολιτική απαξίωσης του πολιτισμού… Που πολύ δύσκολα θα καταφέρει στο σύγχρονα διαμορφωμένο οικιστικό περιβάλλον της πόλης να κρύψει κάτω από το χαλί τις ασχήμιες μίας ολόκληρης χώρας.
Αγέλαστος η Πέτρα ανάμεσα σε γελοίους υποκριτές πολιτισμικοκάπηλους.Τιμάμε, τους καλλιτέχνες, που βρέθηκαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο άθλιο ΠΔ, που τους υποβιβάζει ανενδοίαστα. Ισως είναι η ιδανικότερη έναρξη - τιμή στον θρύλο της αρχαίας χαμένης ομορφιάς.
Κλείνουμε με το τραίηλερ της ταινίας του Φίλιππου Κουτσαυτή.
Σπύρος Μονόπωλης: Τρία ποιήματα.
‘Το
τραγούδι της χαμένης αγάπης’ (La canzone dell'amore perduto) είναι ένα από τα
μουσικά και στιχουργικά αριστουργήματα του Fabrizio de André. Του ανεπανάληπτου
καλλιτέχνη, που τον χάσαμε νέο, εδώ και 25 χρόνια και μας λείπει… Λείπει τόσο
πολύ στην τέχνη του… Μετά την παρουσίαση του τραγουδιού, ακολουθούν οι στίχοι
στην πρωτογενή τους και την μεταφρασμένη μορφή. Μετάφραση: Χρήστος Αλεξανδρίδης.
‘Το
τραγούδι της χαμένης αγάπης’ (La canzone dell'amore perduto) είναι ένα από τα
μουσικά και στιχουργικά αριστουργήματα του Fabrizio de André. Του ανεπανάληπτου
καλλιτέχνη, που τον χάσαμε νέο, εδώ και 25 χρόνια και μας λείπει… Λείπει τόσο
πολύ στην τέχνη του… Μετά την παρουσίαση του τραγουδιού, ακολουθούν οι στίχοι
στην πρωτογενή τους και την μεταφρασμένη μορφή. Μετάφραση: Χρήστος Αλεξανδρίδης.
Επτανησιακή Σχολή ζωγραφικής
Ενα ενδεικτικό λεύκωμα με ορισμένα χαρακτηριστικά έργα των ζωγράφων, που άνοιξαν τον δρόμο στην νεο-Ελληνική ζωγραφική την παλλαγμένη από τις βυζαντινές επιρροές.
Ο Cat Stevens μας τραγουδάει την θρυλική Lady d'Arbanville σε ζωντανή εκτέλεση. Οι στίχοι του τραγουδιού (και αυτοί δικοί του) περιέχονται στο ηλεκτρονικό 'βιβλίο', που υπάρχει κάτω από το βίντεο.
Ο grand corps malade (μεγάλο άρρωστο κορμί) είναι
ένας σημαντικός σύγχρονος Γάλλος ποιητής, στιχουργός και μουσικός με μεγάλες
επιτυχίες στην καριέρα του. Γεννήθηκε το 1977 και το 1997, είκοσι χρονών είχε
ένα σοβαρό ατύχημα σε κατάδυση για το οποίο η ιατρική πρόβλεψη ήταν πως δεν θα
καταφέρει να ξαναπερπατήσει… Με πολύ προσπάθεια ο Fabien Marsaud(αυτό είναι το
πραγματικό του όνομα) κατάφερε και περπατάει με την βοήθεια μίας πατερίτσας. Ετσι,
πήρε και το καλλιτεχνικό του προσωνύμιο αφού το ύψος του είναι 1.94.
Η ΦΑΙΑΚΙΑ με ιδιαίτερη ικανοποίηση σας παρουσιάζει σήμερα το έργο του: j'suis pas rentré (Δεν γύρισα σπίτι) …
Ακολουθούν οι γαλλικοί στίχοι και σε ελληνική απόδοση…
Οι στίχοι του καυστικοί μας επιπλήττουν για την
αποδοχή, που επιφυλάσσουμε, εκοντες -άκοντες, στα επιβαλλόμενα πρότυπα…
Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες
Ο φίλτατος Γιάννης Λύχρος
νοσταλγεί και καταθέτει την νοσταλγία του με την βοήθεια του πληκτρολόγιου… Το αφήγημά
του τρέχει πολλά χρόνια πίσω και παρακολουθεί την διαδρομή ως τα τώρα.
Από την
μελοποίηση της συλλογής του Paul Verlaine: Chansons pour elle (Τραγουδια γι’ αυτήν) επιλέγουμε το: Je ne suis plus de ces esprits philosophiques (Δεν είμαι πια ένα από αυτά τα φιλοσοφικά μυαλά).
Ένα ποίημα με έντονο και απροκάλυπτο ερωτισμό, χωρίς
κουλτουριάρικη επένδυση από μεριάς ποιητή… Πράγμα, που το επιδιώκει και η
μελοποίηση του Bertrand.
Η μετάφραση των στίχων του Paul Verlaine, δική μας… Που πάει να πει: επιείκεια.
Νέοι της Σιδῶνος
Κανονικὰ δὲν πρέπει νἄχουμε παράπονο
Καλὴ κι ἐγκάρδια ἡ συντροφιά σας, ὅλο νιάτα,
Κορίτσια δροσερά- ἀρτιμελῆ ἀγόρια
Γεμάτα πάθος κι ἔρωτα γιὰ τὴ ζωὴ καὶ γιὰ τὴ δράση.
Καλά, μὲ νόημα καὶ ζουμὶ καὶ τὰ τραγούδια σας
Τόσο, μὰ τόσο ἀνθρώπινα, συγκινημένα,
Γιὰ τὰ παιδάκια ποὺ πεθαίνουν σ᾿ ἄλλην Ἤπειρο
Γιὰ ἥρωες ποὺ σκοτωθῆκαν σ᾿ ἄλλα χρόνια,
Γιὰ ἐπαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,
Γιὰ τὸν καημὸ τοῦ ἐν γένει πάσχοντος Ἀνθρώπου.
Ἰδιαιτέρως σᾶς τιμᾷ τούτη ἡ συμμετοχὴ
Στὴν προβληματικὴ καὶ στοὺς ἀγῶνες τοῦ καιροῦ μας
Δίνετε ἕνα ἄμεσο παρὼν καὶ δραστικό- κατόπιν τούτου
Νομίζω δικαιοῦσθε μὲ τὸ παραπάνω
Δυὸ δυό, τρεῖς τρεῖς, νὰ παίξετε, νὰ ἐρωτευθεῖτε,
Καὶ νὰ ξεσκάσετε, ἀδελφέ, μετὰ ἀπὸ τόση κούραση.
(Μᾶς γέρασαν προώρως Γιῶργο, τὸ κατάλαβες;)
Εἰκόνα
Πῶς δοκιμάζουν τὰ ὄργανα οἱ μουσικοὶ πρὶν ἀπὸ ἔναρξη συναυλίας
ἔτσι κι ἐγὼ τώρα χειριζόμενος λέξεις
εὐαισθητισμὸς εὐαισθησία αἰσθητισμὸς
εὐαισθησία καὶ αἰσθητῆς τὸ εὐαίσθητον
εὐαισθησιακὸς εὐαισθησιάζομαι εὐαισθησιασμὸς
εὖ καὶ αἰσθητικὸς καὶ αἰσθησιακὸς
αἰσθαντικὸς ἴσως
αἰσθ-ἴσως αἰσθαν-ἴσως
αἰσθ-ἀδελφέ μου καὶ Ἐσθὴρ ἀπ᾿ τὴ Βίβλο
αρχίζει μὲ χειροκροτήματα τὸ ποίημα.
Yστεροφημία
Tο θάνατό μας χρειάζεται και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών.
Aν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει,
κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών.
Tο θάνατό μας καρτερεί το λαμπρό φως του ηλίου.
Tέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική,
κι ύστερα φεύγουμεν από τα βράδια του Aπριλίου,
στα σκοτεινά πηγαίνοντας βασίλεια πέρα κει.
Mόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι,
δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε, καθώς
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη,
κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός.
Θόδωρου Κουρή: Συλλογή
Τα ποιήματα του φίλτατου Θόδωρου Κουρή, που διαθέτουμε στον υπολογιστή μας τα μετατρέψαμε σε βιβλίο - συλλογή χωρίς την έγκριση του ποιητή. Ελπίζουμε, πως δεν θα δυσανασχετήσει…
Εκθεση Εργων του Χαράλαμπου Παχή
Στο πάνω μέρος του πλαισίου βρίσκεται η εικόνα με τις
τρείς τελείες. Αν πατήσετε εκεί ανοίγει μία λίστα δυνατοτήτων, από τις οποίες η
τελευταία είναι το άνοιγμα σε πλήρη οθόνη (full screen). Ετσι θα μπορείτε να
παρακολουθήσετε άνετα το περιεχόμενου του εικονικού βιβλίου… Πατώντας
αντίστροφα, η οθόνη επανέρχεται σε συνήθη διάσταση…
Εκθεση Εργων Αγγελου Γιαλλινά
IN MEMORIAM: ΣΑΝ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ...
του Δημήτρη Λεβέντη 30-9-2022
Με ξεχωριστή ικανοποίηση παρουσιάζουμε το ιστορικό αφήγημα του φίλτατου
Δημήτρη Λεβέντη για την πρώτη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στην Κέρκυρα. Ο
Δημήτρης ζωντανεύει με γλαφυρό λόγο εκείνες τις δύσκολες και ιστορικές εποχές,
που σήμερα τις επενδύουν ο ρομαντισμός και η νοσταλγία.
«Έπεφταν και σηκώνονταν σαν τα φτερά ενός πληγωμένου Αλμπατρός...»
Έτσι παρομοίασε ο μουσικοκριτικός του Le Monde τα
χέρια του Μίκη Θεοδωράκη που διεύθυνε την ορχήστρα του στην χτεσινή πρώτη του
συναυλία στην Γαλλία.
Ήταν Σεπτέμβρης του 1970 κι ακουγόταν η φωνή του
Φραγκίσκου Σομαρίπα, που παρουσίαζε την ελληνική ραδιοφωνική εκπομπή του ORTF
μαζί με την Εύη Δεμίρη και τον Ριχάρδο Σωμερίτη και μεταδιδόταν κάθε μεσημέρι.*
Αυτόματα προβλήθηκε στο μυαλό η εικόνα εκείνης της
ολόμαυρης τεράστιας φιγούρας, τα χέρια της έπεφταν απότομα σαν λαβωμένα πουλιά
και ξανασηκώνονταν γεμάτα ζωντάνια, ψηλά και οριζόντια στη σκηνή του Παλλάς, το
Σάββατο 24 Οκτώβρη του 1964.
Ναι, αυτή ήταν η τέλεια περιγραφή της μορφής του Μίκη…
Θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτές τις μέρες, όπως
αποτυπώθηκαν στη μνήμη ενός παιδιού της Έκτης δημοτικού.
Τη συναυλία διοργάνωσε, εκείνο τον γόνιμο χαρούμενο καιρό
πριν τη δικτατορία, ο Καλλιτεχνικός Όμιλος "Πορεία".
Μάχος Ρούσσης, Πίπος Αναγνώστης, Γιάννης Μωραϊτης,
Φραντζής Κάτσαρος, Φίλιππος Βλάχος, ο συντηρητικός δημοσιογράφος Διογένης
Μαυρόπουλος, η Γιολάντα Καββαδία, η Βασιλική Μωραϊτη, η Μαρί Τσατσοπούλου. Πολλές
γυναίκες, όλες προερχόμενες από την ΕΠΟΝ.
Ο Όμιλος "Πορεία", που δεν λειτουργούσε σαν
μετωπική της ΕΔΑ αλλά μάζευε ό,τι πιο ανήσυχο και πρωτοπόρο μαχόταν στον τόπο,
έχει αδικηθεί ιστορικά, μιας και σχεδόν τίποτε δεν έχει γραφτεί ή ειπωθεί τα
μεταπολιτευτικά χρόνια για τη συλλογικότητα αυτή με την τεράστια προσφορά.
Στην γενικότερη γραμμή απαξίωσης της πολιτικής της
ηττημένης ΕΔΑ, που σ’ αυτήν και τη δεξιά της πολιτική έπεφτε η επιφανειακή
ευθύνη της καλλιέργειας ψευδαισθήσεων για επερχόμενο κίνδυνο πραξικοπήματος, οι
πολύτιμες αυτές δραστηριότητες ξεχάστηκαν κι αντιμετωπίζονταν σαν ανούσιες
πρωτοβουλίες μιας απομονωμένης ιντελλιγκέντσιας.
Απόδειξη, πως οι πρωτοβουλίες του Μάχου για
επαναδραστηριοποίηση της "Πορείας" στην Κέρκυρα μετά το ’74 δεν βρήκαν
ανταπόκριση.
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι αυτή η δεξιά γραμμή
ήταν ταυτόσημη στην πράξη με τη γραμμή του Κόμματος που ήμουν ενταγμένος και
ότι οι λεγκαλίστικοι αντικατοπτρισμοί που καλλιεργούσε η ΕΔΑ ίσχυαν και για την
υποτιθέμενη "μαρξιστική-λενινιστική" ανάλυση των γραφειοκρατών του
Κουκουέ.
Θεατρικές παραστάσεις όπως οι «Όρνιθες» του Κουν,
μπαλέτα της Ραλλούς Μάνου και δωρεάν προβολές νεορεαλιστικού και γαλλικού
κινηματογράφου στο Παλλάς, ερασιτεχνικές παραστάσεις στον Φοίνικα όπου θυμάμαι
τον «Έμπορο της Βενετίας» με Σάιλοκ τον Μαυρόπουλο.
Είχαν φτάσει από την προηγούμενη μέρα ο Μπιθικώτσης με
την οικογένειά του σ’ ένα άσπρο Φίατ 124 γεμάτο διακοσμητικές λωρίδες νίκελ,
κρεμασμένα χαϊμαλιά και «μπαμπά μην τρέχεις».
Πάντα κουστουμαρισμένος στην πένα, με γκριζαρισμένα
μαλλιά, λεπτό μουστάκι "σιδηρογραμμή" αλφαδιασμένη γραμμή και ένα
τεράστιο δακτυλίδι στον παράμεσο. Σημειολογικά δείγματα των παιδιών της Πιάτσας
τότε.
Ο Μίκης έφτασε μεσάνυχτα με τις δύο τραγουδίστριες και
τον Καρνέζη.
Αν και ταλαιπωρημένη από το ταξίδι, η μαύρη Σιτροέν
DS21 έδειχνε αυτό που την όριζε το γαλλικό λογοπαίγνιο με τα αρχικά της DS
(D=de, S=es, De+Es=Dees, όπου με προστιθέμενη την άκλητη συλλαβή "se"
προκύπτει η λέξη Deesse, το θηλυκό του Deus του Διός, δηλαδή "Θεά").
Όταν την πήγε για πλύσιμο ο Κώστας,** είχα την
ευκαιρία να κάτσω στη θέση του συνοδηγού που έμοιαζε με σπιτική πολυθρόνα και
να νιώσω την γλυκιά ευχαρίστηση του ανεβοκατεβάσματος της υδραυλικής ανάρτησης
που τότε ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία.
Οι δυο τραγουδίστριες πολύ νέες και συνεσταλμένες.
Η μια ήταν ψηλή, μελαχρινή, με τα μαλλιά τραβηγμένα
πάνω, σε κόμμωση στυλ "κυψέλη" που τόνιζε το θαυμάσιο ευγενικό
πρόσωπό της. Διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά και τη χάρη της γυναίκας που στις
αντροπαρέες αποκαλείται "Ελληνιδάρα".
Προερχόταν από τον χώρο του ελαφρού τραγουδιού πριν
την πάρει μεταγραφή ο Μ.Θ. Ήταν η Σούλα Μπιρμπίλη, μόλις 21 χρονών, που την
επόμενη χρονιά κατέκτησε το Α' βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το τραγούδι
του Νότη Μαυρουδή «Ήταν μεγάλη νύχτα» σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη.
Είχε συμμετάσχει σε δύο LP του συνθέτη που είχαν
κυκλοφορήσει ήδη εκείνη τη χρονιά από τη Lyra: Τις «Μικρές Κυκλάδες» σε ποίηση
Ελύτη, το «ένας Όμηρος» του Μπρένταν Μπήαν*** σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα και
Βούλας Δαμιανάκου, από το ομώνυμο έργο του Ιρλανδού συγγραφέα, και και στους
«Λιποτάχτες» σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη.
Οι ερμηνείες της ήταν μακράν καλύτερες από εκείνες της
Ντόρας Γιαννακοπούλου, που ήταν περισσότερο ηθοποιός από τραγουδίστρια και
διακρίθηκε αργότερα ως συγγραφέας («Πρόβα Νυφικού», «Μεγάλος Θυμός» κ.ά.)
Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως η Μπιρμπίλη είναι ό,τι
καλύτερο παρουσίασε η Ελλάδα στο χώρο του τραγουδιού με καταγωγή το μπελκάντο
τη δεκαετία του ’60. (Γιοβάννα, Μαίρη Λω, Βάνου, Μελάγια)
H άλλη κοπέλα, μόλις δεκαεπτά χρονών, με μακριά λυτά
μαύρα μαλλιά και φράντζες που σκέπαζαν το μέτωπο, είχε θλιμμένο βλέμμα, και
χώλαινε ελαφρά γιατί είχε περάσει πολιομυελίτιδα. Ο Μίκης την είχε πάρει
μεταγραφή από τη χορωδία του «Σύλλογου Φίλων Μουσική», όταν την άκουσε να
εκτελεί σόλο τον «Καημό» υπό τη διεύθυνση του Μάνου Λοϊζου, και, όπως αποδείχτηκε
στην κορφιάτικη συναυλία, είχε ήδη αρχίσει τις δοκιμές πάνω στο «Μαουτχάουζεν»
του Καμπανέλλη, που γράφτηκε αποκλειστικά για τη δική της φωνή.
Οι φήμες που κυκλοφορούσαν έλεγαν πως κανονικά πρέπει
να γίνει σοπράνο και πως θα αφήσει εποχή – και δεν είχαν άδικο. Δυο χρόνια
αργότερα οι Σοβιετικοί τη ζήτησαν για να την εκπαιδεύσουν ως δραματική υψίφωνο
για την Όπερα της Μόσχας αλλά αυτή προτίμησε τη χώρα της και τον μέντορά της.
Κείνο που μου προξένησε εντύπωση στον Θεοδωράκη, που
ήταν φιλικός και γελαστός με όλους, ήταν η φωνή του: βραχνή, μ’ ένα ανεπαίσθητο
ψεύδισμα και ήχο σαν να είχε το στόμα του μπουκωμένο.
Το μεσημέρι του Σαββάτου προκλήθηκε ένα επεισόδιο με
τον Μπιθικώτση που μου προξένησε αλγεινή εντύπωση.
Η μάνα μου, που κρατούσε το ταμείο του Συλλόγου, μου
διηγήθηκε σε έξαλλη κατάσταση πως ο Μπιθικώτσης εκβιαστικά της ζήτησε
προκαταβολικά την αμοιβή του αλλιώς θα σηκωνόταν να φύγει. Εκείνη αρνήθηκε και
μετέφερε το αίτημα στον συνθέτη, κι εκείνος μεγαλόψυχος κι ανεκτικός όπως πάντα
της είπε:
Θέλει να πάει να παίξει στο Καζίνο. Άσε, δεν πειράζει,
έχει την αρρώστια, δεν γιατρεύεται…
Πράγματι, ο "Σερ" μόλις τα πήρε έφυγε
πύραυλος για το Αχίλλειο του Ριχτόφεν – ευτυχώς έχασε νωρίς κι αργά το απόγευμα
ήταν πίσω.
Ο Μίκης τον είχε γνωρίσει από την εξορία στη Μακρόνησο
και είχε συλλάβει την υψηλή ποιότητα της φωνής του – όπως αντίστοιχα στο χώρο
του σινεμά ο Κούνδουρος τον Βέγγο στο ίδιο κολαστήριο.
Ανεχόταν τις ιδιοτροπίες του και παραδεχόταν καθαρά
πώς το 50% της επιτυχίας του το όφειλε στην ξύλινη μοναδική φωνή του
"Σερ", που τον έμπασε στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Την περίοδο της δικτατορίας οι σχέσεις τους
κλονίστηκαν σοβαρά, όταν, στις 13 Ιουλίου 1967, τραγούδησε μαζί με τη Βίκυ
Μοσχολιού τον «Ύμνο της 21ης Απριλίου» στα “Δειλινά” της Γλυφάδας, παρουσία του
Παττακού σε μια εκδήλωση της ΥΕΝΕΔ.
Ο Μίκης από την παρανομία τού έστειλε μια δραματική
επιστολή:
«Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να
καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι
σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις,
με μια κλωτσιά, αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους
και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στον βούρκο το όνομά σου και το όνομα των
παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το
εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν’ αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε
περιμένει. Γιατί αν εσύ, ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις
επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας, τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα,
θα πρέπει να ξέρεις, ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που
γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των
παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για
τελευταία φορά.»
Η δικαιολογία του Γρηγόρη Μπιθικώτση στον Μίκη
Θεοδωράκη ήταν ότι δεν μπορούσε να αντέξει μια εξορία τη στιγμή που η ζωή του
είχε στρώσει.
Ο Μίκης πιάστηκε λίγο αργότερα (21 Αυγούστου 1967) κι
ακολούθησε το “δρομολόγιο” Μπουμπουλίνας - ταράτσα κι απομόνωση - Νοσοκομείο -
Αβέρωφ - Ζάτουνα - Ωρωπός κλπ. O δε Μπιθικώτσης (που μάλλον δεν πείστηκε από το
φλογερό μήνυμα του συνθέτη) έφτιαξε σόλο καριέρα.
Ως "Σερ Μπιθί" πλέον, πέρασε από τα καλύτερα
μαγαζιά της εποχής: “Καν-Καν”, “Δειλινά” με «Το ρολόι κομπολόϊ», «Επίσημη
αγαπημένη», «Στου Μπελαμί το ουζερί» κι άλλα αριστουργήματα.
Ευτυχώς γι’ αυτόν, την πρώτη εκτέλεση του
χουντοτράγουδου ανέλαβε ο Φώτης Δήμας, κι ακουγόταν στα διαλλείματα των σινεμά
για χρόνια μαζί με το «Ναι στο σύνταγμα πιστεύω μας να γίνει»...
Στιγμές να ξερνάς από αηδία...
Με την ποιοτική κατάπτωση, η φωνή του έσπασε. Δεν ήταν
πια εκείνος που ερμήνευσε τα πολύ δύσκολα και κορυφαίες του αποδόσεις κατ’ εμέ
«Αυτούς που βλέπεις» σε στίχους Μιχάλη Κατσαρού και «Βάλε το μαχαίρι σου μες το
θηκάρι» του Νίκου Γκάτσου.
Άρχισε να συνέρχεται με την «Επιστροφή» του Χατζιδάκι
το 1970, σε ενορχήστρωση του Δήμου Μούτση. Με τη μεταπολίτευση, όταν ο Μίκης
ρωτήθηκε με ποιόν θα συνεργασθεί, απάντησε: Μα με τον Γρηγόρη φυσικά, κι αν
έχει φθαρεί θα ξεκινήσουμε μαζί απ’ την αρχή.
Έτσι προέκυψε ο δίσκος «Οκτώβρης 78».
Σ.Σ
* Στην ίδια στήλη δινόταν μεγαλύτερο βάρος και έπαινοι
στον θεατράνθρωπο Ζωρζ Ουιλσόν που απήγγειλε ιδανικά κάποια κομμάτια
ακομπανιάροντας τον Αντώνη Καλογιάννη στο «Τα κελιά ανασαίνουν»
( https://www.youtube.com/watch?v=vALPZSJowJE
), παρά στον Υβ Μοντάν που συνόδευσε σε πρόζα την Φαραντούρη στο «Λίγο ακόμα να
σηκωθούμε» και στα «Επιφάνια» του Σεφέρη (https://www.youtube.com/watch?v=X25QESRsbF0)
** Πρόκειται για τον Κώστα Τσάτσα, οδηγό του
ξενοδοχείου, που αργότερα άνοιξε το Meander Travel στο λιμάνι μαζί με την
ολλανδέζα σύζυγό του Βίκυ, guide του γραφείου FIT. Κανείς τους δεν υπάρχει πια.
*** H Δραμινή Μπιρμπίλη έφυγε με τη δικτατορία κι
έκανε καριέρα με τον Σπανό στην Γαλλία. Τραγούδησε άπταιστα γαλλικά ως Soula
Markizi και ως ντουέτο με Μπεκώ και Ανταμό, είχε συνεργασθεί και με τον Μισέλ
Λεγκράν.
( https://www.youtube.com/watch?v=9gfYRmVyKkk)
Αδελφή της ήταν η επίσης τραγουδίστρια Ζωζώ
Κυργιαζοπούλου.
**** Το θεατρικό κομμάτι «Ένας Όμηρος» γράφτηκε από
τον Μπήαν το 1958 και πραγματεύεται την κληρονομική ασυνέπεια και την υποκρισία
των άγγλων αποικιοκρατών στην ανταλλαγή ομήρων με τον ΙΡΑ. «Το νησί της
Αφροδίτης» του Αλέξη Πάρνη γράφτηκε το 1961 και έχει σχεδόν το ίδιο θέμα, με τη
μόνη διαφορά ότι εδώ οι Κύπριοι αντάρτες χάρισαν την ζωή στον νεαρό Όμηρο
Εγγλέζο αξιωματικό
Ο Μπήαν την πρεμιέρα του πρώτου του έργου που έγραψε
στην φυλακή. «The Quare Fellow» (Ο σημαντικός φίλος) παρακολούθησε
σιδηροδέσμιος, συνοδευόμενος από ανθρωποφύλακες. Πέθανε αλκοολικός καταρρέοντας
σε μια παμπ μόλις στα 41 του. Ο ίδιος έλεγε:
«Πίνω μόνο σε δύο περιπτώσεις. Όταν διψάω και όταν δεν
διψάω».
Αντιπροσωπευτικό
του τρόπου γραφής του Θοδωρή με ελκυστική διαπλοκή εύηχων λέξεων και ονειρική
ατμόσφαιρα. Σας τον παρουσιάζουμε πρώτο-πρώτο και σκοπεύουμε να το ξανακάνουμε…
Στην κρίση σας...
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
Θρόισμα φύλλων
ανεπαίσθητο δέντρου ιερού
ψιθύρους μακρινούς
και νότες καθρεφτίζει
στις ζοφερές
εικόνες των ματιών και τις βυθίζει
στο νόστο απ’ τ’
ανεκπλήρωτο σημάδι του καιρού
Σβήστηκε κι ο
τελευταίος κύκλος στο νερό
από τη πέτρα της
ελπίδας και του ονείρου,
βεγγαλικό
αλόγιστο, ψευδαίσθηση απείρου
που αποκαϊδι
απόμεινε και δάκρυ παγερό
Το φως στη λεύκα
χάιδεψε τα ίχνη των λαθών
κι ένα πανί
τυλίχτηκε στου ορίζοντα τη πλήξη
ακροβατώντας
άσκοπα σ’ άστρου χλωμού τη λήξη
που χάθηκε
αδιάφορο κι έγινε παρελθόν
Ξάσπρισε η
σημαία στον ιστό, κουρέλι ταπεινό
ριγμένο στ’
άνυδρο κενό εφήμερης μαγείας
κι ο ήχος,
σύντροφος πιστός μιας έκπτωτης αργίας
βουβάθηκε
ολομόναχος σε πέλαγο σκοτεινό.
Σκιές αλλόκοτες
βαδίζουν σιωπηλές
σαν καραβάνι
στην έρημο χωρίς τ’ αστέρι,
φαντάσματα μιας
λήθης που δεν ξέρει
πως εξορίστηκαν
μακριά μ’ ιδίων εντολές.
2010 
AΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ
του Δημήτρη Λεβέντη 2-9-2022
Το κείμενο των 'οραματισμών' του Δημήτρη Λεβέντη κρατάει τον ρομαντισμό της νιότης αλλά και τα πολύτιμα διδάγματα μίας διαδρομής, που υποδεικνύει αρκετά από εκείνα που υπέσκαψαν το όραμα…
Η γραφή του, χαρακτηρίζεται από την λογοτεχνικότητα, που διακρίνει πολλά από τα τελευταία κείμενά του… Παραθέτουμε.
Σε αυτά τα αποκρουστικά μέγαρα θα απλώνουν οικογένειες τις μπουγάδες τους. Στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των σκοτεινών όγκων της κρατικής γραφειοκρατίας τα παιδιά θα παίζουν κρυφτό, μακριά γαιδάρα (Σάντα λα μαρία) και θα σπάνε τα τζάμια με ισχυρές σουτάδες…
Στις απέραντες ισόγειες αίθουσες συνεδριάσεων οι οικοδόμοι θα ρίχνουν ζάρια, θα μοιράζουν πρέφα πίνοντας βαρύ γλυκούς από τα χεράκια της Ντόρας ενώ στα πολυτελή τους δωμάτια τα κορίτσια μας θα ντύνονται βασίλισσες ξαλαφρώνοντας τις υπέρβαρες ντουλάπες τους …Παραδίπλα παρέες θα χαίρονται με ομαδικές αλλαξιές τις ταυτόχρονες ηδονές της πολυγαμικής αναγκαιότητας…
Οι εκκλησιές θα μετατραπούν σε αίθουσες συναυλιών, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια κλειστού στίβου, πιγκ πογκ, κρίκετ, οι τόποι λατρείας των διάφορων θεοτήτων -δημιουργιών του ανθρώπινου μυαλού- θα βρίσκονται στις σκιές των βαλανιδιών των πλατάνων και των αρχαίων ελαιώνων οι πιστοί θα αποδίδουν τιμές με την αγνότερη παρουσία, δηλ, τσίτσιδοι.
Τα δικαστήρια θα γίνουν σκολειά όπου οι σοφοί καθηγητάδες των πανεπιστημίων θα γίνουν απλοί δασκάλοι και θα μαθαίνουν, στα πλαίσια του παγκοσμίου προγράμματος εξάλειψης του αναλφαβητισμού και της ημιμάθειας, το "Λόλα να ένα μήλο"!
Γριές, καλοσυνάτες αγρότισσες, πρυτάνεις της σκληρής απλήρωτης εργασίας θα κάνουν "Travaux pratiques" σε μεγαλοκυράδες Παρασκευοπούλαινες, Αγγελοπούλαινες, Τρέμαινες κ.α πώς να πιάνουν τη σφουγγαρίστρα και την αξίνα και πώς να σκύβουν για να μαζώνουν ελιές.
Στα ερείπια των γκρεμισμένων φυλακών οι συμμορίες από τις γειτονιές θα παίζουν τις πετριές και φτού ξελεφτερία.
Τα πλέον μισητά κατασκευάσματα των εδρών των Στρατιωτικών Επιτελείων και των αρχών Τάξεως και Ασφαλείας θα χρησιμοποιηθούν για δημόσιες κατουρίστρες - ανακουφιστήρια αφόδεψης και χαμάμ καθαριότητας.
Να σημειώσω ότι η Via della Scrofa είναι ιστορικός δρόμος όπου βρίσκεται και το μαυσωλείο του Οκταβιανού Αύγουστου.
Το όνομά της το έλαβε από ένα εντοιχισμένο αγαλματίδιο που εικονιζόταν μια γουρούνα που τάιζε το μικρό της σαν στέψη μιας φοντάνα που δεν υπάρχει πια.
Παρακάτω υπήρχε μια λοκάντα που συνδύαζε το φαγητό με αγοραίο έρωτα.
Ετσι λοιπόν η χοιρομητέρα Scrofa στα Ιταλικά (Σύς- συός στα ελληνικά) ταυτίστηκε με τον χυδαίο υποτιμητικό χαρακτηρισμό για άντρες, γυναίκες και μηχανισμούς.
Π.χ : σε πειρατικό ραδιοσταθμό είχα ακούσει την εξής αφιέρωση:
'το άσμα "Απονες Εξουσίες" αφιερώνεται εξαιρετικά στη μεγαλύτερη σκρόφα. την Εξουσία…
μνήμη Μπέρτολντ Μπρέχτ
Εξήντα έξη χρόνια, με τα γραπτά, τις ιδέες και τα
"μυστικά της γνώσης", που μας χάρισε, μας βοήθησε να κατακτήσουμε και
να καταλάβουμε..
Να καταλάβουμε, πως η βάρκα είμαστε εμείς κι ο ωκεανός
μεγάλος αλλά όχι αδιάβατος
Ανάμεσα στα διάφορα γραπτά και στα Εγκώμια του Μπρεχτ,
επιλέγουμε να αναδημοσιεύουμε το "Εγκώμιο της αμφιβολίας", γραμμένο
το 1936. Και σαν συμπλήρωμα το "Άν μείνουν τα πράγματα όπως έχουν "
από το βιβλίο «Ποιήματα», σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, εκδ. Θεμέλιο (2008)
Μια χρονιά επαναστατικών ανατροπών και οδυνηρών
διαψεύσεων, μια χρονιά μελαγχολική, που εν τέλει ήταν απλώς μια νέα αρχή.
Παραβιάζοντας τις Συνθήκες του Λοκάρνο και των
Βερσαλλιών, η Γερμανία ανακαταλαμβάνει τη Ρηνανία ενώ αρχίζει ουσιαστικά ο Β' Παγκόσμιος
Πόλεμος με την επέμβαση του Άξονα στον Ισπανικό εμφύλιο. Η Ιταλία προσαρτά
μερικώς* την Αιθιοπία, αρχίζει η Παλαιστινέζικη εξέγερση κατά των Άγλων που
βαστά 3 χρόνια, η 4η Αυγούστου σ'έμάς,τον Νοέμβρη υπογράφεται το Σύμφωνο
Αντι-Κομιντέρν μεταξύ Γερμανίας, Ιαπωνίας, Ιταλίας, Ουγγαρίας, Φρανκικής
Ισπανίας, Φιλανδίας και Δανίας**
ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟ
Ευλογημένη να ‘ναι η αμφιβολία!
Σας συμβουλεύω να τιμάτε χαρούμενα και προσεχτικά
εκείνον
που το λόγο σας ξετάζει σαν κάλπικη μονέδα!
Άμποτε να ‘σαστε συνετοί και να μη δίνετε το λόγο σας
με σιγουριά πάρα πολλή.
Την ιστορία διαβάστε και θα δείτε την ξέφρενη φυγή
ανίκητων στρατών.
Παντού κάστρα απάτητα κυριεύονται
και της Αρμάδας τα καράβια, που ήταν αμέτρητα σαν
έκανε πανιά,
στο γυρισμό εύκολα τα μετρούσες.
Έτσι μια μέρα στάθηκε ένας άνθρωπος στην απάτητη
βουνοκορφή
κι ένα πλεούμενο έφτασε στην άκρη της απέραντης της
θάλασσας.
Α!, όμορφο που ‘ναι το κούνημα του κεφαλιού για τις
«ατράνταχτες» αλήθειες!
Α!, θαρρετή που ‘ναι η φροντίδα του γιατρού για τον
άρρωστο που γιατρεμό δεν έχει!
Μα απ’ όλες τις αμφιβολίες ομορφότερη είναι, σαν οι
φοβισμένοι αδύναμοι
σηκώνουν το κεφάλι και παύουν να πιστεύουν στων
τυράννων τους τη δύναμη!
Α!, με πόσο κόπο καταχτήθηκε κείνο το σοφό αξίωμα!
Πόσες θυσίες κόστισε!
Πόσο δύσκολο στάθηκε να βρεθεί πως τα πράγματα ήταν
έτσι κι όχι αλλιώς!
Με στεναγμό ανακούφισης το ‘γράψε ένας άνθρωπος μια
μέρα στης Γνώσης το βιβλίο.
Καιρό πολύ έμεινε χαραγμένο εκεί μέσα και γενιές
ολόκληρες ζήσανε μαζί του, το βλεπαν
σαν αλήθεια αιώνια κι όσοι το ξέρανε καταφρονούσαν όσους
τ’ αγνοούσαν.
Μα κάποτε, μια υποψία μπορεί να γεννηθεί, γιατί μια
καινούρια εμπειρία τραντάζει το ατράνταχτο αξίωμα.
Ξυπνάει ή αμφιβολία.
Και μιαν άλλη μέρα ένας άλλος άνθρωπος στοχαστικά
σβήνει απ’ το βιβλίο της Γνώσης το αξίωμα με μια μονοκοντυλιά.
***
Ενώ διαταγές τον ξεκουφαίνουν, ενώ τον εξετάζουν για
τις φυσικές του ικανότητες γιατροί μουσάτοι, ενώ τον επιθεωρούν λαμπερά
υποκείμενα με χρυσά γαλόνια,
ενώ τον κατηχούνε πανηγυριώτικοι παπάδες
που του τριβελίζουνε τ’ αυτιά μ’ ένα βιβλίο γραμμένο
απ’ το θεό τον ίδιο
ενώ τον δασκαλεύουν ανελέητοι δάσκαλοι,
ό φτωχός ακούει να του λένε πώς ό κόσμος μας είναι ό
καλύτερος των κόσμων
και πως την τρύπα στη σκεπή της κάμαράς του την έχει
σχεδιάσει ο θεός αυτοπροσώπως.
Αληθινά, του είναι δύσκολο πολύ ν’ αμφιβάλει για τον
κόσμο τούτο.
Ιδρωκοπάει ο άνθρωπος χτίζοντας σπίτι όπου ποτέ του δε
θα κατοικήσει.
Μα δεν ιδρωκοπάει λιγότερο κι οποίος δικό του χτίζει
σπίτι.
***
Να οι αστόχαστοι που ποτέ δεν αμφιβάλλουν.
Η χώνεψη τους είναι άψογη, κι η κρίση τους αλάθευτη.
Δεν πιστεύουν στα γεγονότα, πιστεύουν μόνο στον εαυτό
τους.
Αν χρειαστεί πρέπει αυτούς τα γεγονότα να πιστέψουν.
Είναι απέραντα υπομονετικοί — με τον εαυτό τους.
Τα επιχειρήματα τ’ακούνε με αυτί σπιούνου.
Στους αστόχαστους που ποτέ δεν αμφιβάλλουν,
συνταιριάζουν οι στοχαστικοί που ποτέ δεν ορούνε.
Τούτοι αμφιβάλλουν
όχι για να πάρουν μιαν απόφαση, αλλά για να μην πάρουν
απόφαση καμιά.
Τα κεφάλια τους τα χρησιμοποιούνε μόνο για να τα
κουνάνε.
Με σκοτισμένο πρόσωπο ειδοποιούν τούς επιβάτες των
καραβιών που βουλιάζουν,
πως το νερό είν’ επικίνδυνο.
Κάτω απ’ του δήμιου το μπαλτά αναρωτιούνται αν δεν
είναι άνθρωπος κι αυτός.
Μουρμουρίζουν σκεφτικά πως «το θέμα δεν έχει
ξεκαθαριστεί ακόμα», και πηγαίνουνε να πέσουν.
Μοναδική τους δράση, ο δισταγμός.
Αγαπητή τους φράση :
«Δεν είναι ακόμα ώριμο για συζήτηση».
Γι’ αυτό, αν παινεύεις την αμφιβολία μην παινέψεις
την αμφιβολία που καταντάει απελπισία!
Τι ωφελεί ή αμφιβολία εκείνον που δε μπορεί ν’
αποφασίσει;
Μπορεί να πράξει λάθος όποιος δε γυρεύει πολλούς
λόγους για να δράσει.
Μα οποίος πάρα πολλούς γυρεύει, μένει άπραγος την ώρα
του κινδύνου.
Εσύ, που είσαι αρχηγός, μην ξεχνάς
πως έγινες ό,τι είσαι, επειδή είχες αμφιβάλει γι’
άλλους αρχηγούς!
Aσε λοιπόν αυτούς που οδηγείς ν’ αμφιβάλλουνε κι
εκείνοι!
AN MEIΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΩΣ ΕΧΟΥΝ
Μα είστε χαμένοι,
αν μείνουνε τα πράγματα ως έχουν.
Φίλος σας είναι η αλλαγή
και σύμμαχός σας η αντίφαση.
Απ’ το μηδέν κάτι πρέπει να κάνετε.
Κι οι κραταιοί όμως μηδαμινοί να γίνουν.
Διώξτε αυτό που έχετε
και κάνετε δικό σας
αυτό που σας αρνήθηκαν.
Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψιν μας, καταλαβαίνουμε εύκολα
το γιατί ο Μπρεχτ καμία ανάγκη δεν είχε να προσηλυτίσει τον λαό στον δικό του
πνευματικό κόσμο με τα μέσα της μοναστηριακής φθαρμένης προπαγάνδας των
γραφειοκρατών
Σήμερα, στην εποχή που όλα διαδίδονται και όλα
αλλάζουν, είναι αδιανόητη η έλλειψη αμφισβήτησης και μάλιστα από τους νέους
ανθρώπους.
Η «ήττα» κατά τον Μπρεχτ έγκειται ακριβώς σε αυτήν την
αποδοχή, άνευ όρων και αιτιών, της αλήθειας που μας προσφέρεται δήθεν απλόχερα,
από κάθε κέντρο λήψης αποφάσεων από κάθε πλευρά.
Αν μη τι άλλο, μέχρι και αυτό που φαίνεται σαν αλήθεια
πρέπει να αμφισβητείται και να διασταυρώνεται να τυρρανιέται βασανιστικά στο
μυαλό να μετατρέπεται σε Ερινύα.
Όπως είχε τονίσει ο Γκράκχος Μπαμπέφ :
πρέπει να είμαστε σε θέση με το πρωϊνό ξύπνημα να
αμφισβητούμε τον χτεσινό μας εαυτό !!
Και αυτό, μας αφορά όλους, ανεξαρτήτως εποχής,
χρώματος φυλής, ηλικίας, φύλου και θρησκείας.
Αυτό μας υπενθυμίζει και σήμερα φορτικά επίμονα ο
Μπρεχτ.
Σ.Σ * Μερικώς, γιατί οι Μουσολίνηδες ελέγχαν μόνο τις
μεγάλες πόλεις και τους κύριους κυκλοφοριακούς άξονες δέν μπόρεσαν ν' αγγίξουν
τα βουνά όπου κυριαρχούσαν οι παρτιζάνοι Αρμπεγκνότς όπου κυρίαρχο ρόλο έπαιξε
ο Αμπουνά Πέτρος (Χαϊλέμαριάμ) επίσκοπος της χριστιανικής Κοπτικής Εκκλησίας.
που τουφεκίστηκε από τους φασίστες στην Αντίς Αμπέμπα τον Ιούλη του '36.
Γιά τα πατριαρχεία της ελληνορθοδοξίας τα
συνεργαζόμενα με όλους τους καταχτητές ο αιρετικός Αρειανός αφρικάνος πατριώτης
-εθνικός ήρωας είναι ανύπαρκτος.
Σ.Σ ** Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ακόμα οι ηγεσίες
των χωρών αυτών σέρνονται δουλικά μέσα από το σώβρακο του μπαρμπα- Σάμ
Σ.Σ *** : Διάλεξα σαν εικόνα παρουσίασης το εξώφυλλο από "Την Μάνα Κουράγιο" γιατί είχα την τύχη τον χειμώνα του '71 όντας μαθητής στην Αθήνα να μυηθώ στο μπρεχτικό θέατρο παρακολουθώντας την παράσταση του έργου στο "Πάνθεον" με την Μεγίστη των τραγωδών Κατίνα Παξινού στον τελευταίο της ρόλο, όπου στο σανίδι ο καλπάζων καρκίνος που την κατασπάραζε εξαφανιζόταν!
Σ.Σ **** Ρε παιδιά αυτές οι έξ αράδες του Βερτόλδου πρός το τέλος του πρώτου ποιήματος γι΄αυτούς τους τυπάκλες που :
Μουρμουρίζουν σκεφτικά πως
«το θέμα δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα», και πηγαίνουνε
να πέσουν.
Μοναδική τους δράση, ο δισταγμός.
Αγαπητή τους φράση:
«Δεν είναι ακόμα ώριμο για συζήτηση».
Κάποιους μου θυμίζουν ...κάποιους τύπους που μοιάζουν
με καλόγερους φυλακισμένους στην απόλυτη υποταγή στα κελεύσματα των αρχιερέων
τους που βαυκαλίζονται ότι κατέχουν την μοναδική αλήθεια .... ηγετίσκους που
μόνο το πεντάλ του φρένου της υποχώρησης ξέρουν να πατάνε....μα τι στο διάτανο
τόσο μηδαμινοί κι ασήμαντοι ήσαν z ήσαν ???
Πάνε σαράντα χρόνια από τότε που χώνεψα ότι δεν είχα
τίποτε κοινό μαζί τους. Βοηθήστε λιγουλάκι την αδύνατη γεροντική μου μνήμη …
Τι όμορφη που είσαι.
Με τρομάζει η ομορφιά σου.
Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, απ' όλους
γίνε
ορατή μόνο για μένα
Να το φωνάξω
τόσο δυνατά,
που να μην
ξανακοιμηθεί κανένα
όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια
να μην πεθάνει...
Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα
και ο ουρανός
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό
και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και
το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που
γίνεται την ημέρα και με
τα μάτια ανοιχτά
Και σαν κορωνίδα όλων
των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους
την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα
με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται
η σωτηρία του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο,
ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε
και την πουτάνα τη μάνα
που σας γέννησε...
Ξαναχτίστηκε με βάση το ...τολμηρό αριστουργηματικό σχέδιο, που βλέπετε κάτω αριστερά... Χρειάστηκαν σχεδόν 30 χρόνια για αυτό το μεγαλούργημα!!!
Το ανέλαβαν υπο την ...αμέριστη προστασία τους οι δημοτικές αρχές αλλά έχει ...μικρά 'προβληματάκα' (μπαίνει βροχή, δεν λειτουργεί ο κλιματισμός κ.α.)
Η πρόοδος, που έχει σημειωθεί είναι πασιφανής !!! Μπράβο σε όλους όσους συνέβαλαν και εξακολουθούν να συμβάλλουν σε αυτό!!!
Για να μην νομίσετε, πως είμαστε προκατειλημμένοι σας προσφέρουμε
μία εικονική αναπαράσταση του Παλιού Δημοτικού Θεάτρου για να
συνειδητοποιήσετε, από τι χάλι μας απάλλαξε το γκρέμισμά του και η οικοδόμηση
αυτού του …τολμηρού αριστουργήματος, που κατέλαβε την θέση του…
Είναι μία εξαιρετική δουλειά που εκπονήθηκε στο τμήμα Ηχου
και Εικόνας του Ιόνιου Πανεπιστήμιου με ιδιτιαίτερη προσοχή σε ιστορικά δεδομένα… ΜΗΝ
ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!!
Ευτυχώς υπάρχει και ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ!!!
Και για τον ΦΟΙΝΙΚΑ, η ΦΑΙΑΚΙΑ σας προσφέρει ένα
σχετικό βίντεο εικονικής αναπαράστασης του σχεδίου ανοικοδόμησής του… Με κάθε
λεπτομέρεια, μπορείτε να αντιληφθείτε τι καταστροφή θα ήταν για την αισθητική
και λειτουργική ανάπλαση των θεατρικών υποδομών της πόλης η τυχόν υλοποίηση της
κατασκευής του, που ξεκίνησε το 2010, θα έπρεπε να είχε τελειώσει το πολύ το
2013 αλλά, ευτυχώς, όπως βλέπετε το …γλυτώσαμε και αυτό το ‘έγκλημα’ αυτό το ‘αίσχος’.
Βεβαίως, γι’ αυτό το ...κατόρθωμα χρειάστηκαν πολλά:
-Η άοκνη συστηματική αρνητική παρέμβαση των δημοτικών
αρχών (2010 έως σήμερα).
-Η ποικιλότροπη παρέμβαση αρμοδίων υπηρεσιών, που πράγματι
έσπασαν ρεκόρ γκίνες σε εφεύρεση κωλυμάτων και επιβολή αναστολών επί 12 μέχρι
τώρα χρόνια… Και βλέπουμε…
-Η συνεπής ραθυμία, αβελτηρία, αδιαφορία πνευματικών
και καλλιτεχνικών φορέων της πόλης, που με αυτό τον τρόπο μετέδωσαν στα πέρατα
του κόσμου το μήνυμα γιατί, -όπως έλεγε και ο μακαρίτης Χάρυ ΚΛΥΝ- είμαστε πατενταρισμένοι
ΝΝ (ΝΑ κι’αν γίνει, ΝΑ και αν δεν γίνει)…
Δείτε παρακαλώ και αυτό το …‘αίσχος’!!! Θα νιώσετε …ανακούφιση…
Αν σκεφτείτε και πάλι από τί …γλυτώσαμε…
-
Πολιτισμικά νέα σε διαφορετικούς τομείς καλλιτεχνικής δημιουργίας θα παρουσιάζονται στην 'ART PAGE'.
Στην δεξιά στήλη υπάρχουν αφίσες για καλλιτεχνικά δρώμενα, που επιλέγουμε (από τα πιο πρόσφατα προς τα παλιότερα). Με κλίκ πάνω στην αφίσα γίνεται σύνδεση αλλού για περισσότερη ενημέρωση.
Στο πάνω αριστερά τμήμα της σελίδας λειτουργεί audio player με επιλογές κλασσικής μουσικής
-
μουσικές εκδηλώσεις
σ ι ν ε μ ά
Οι τελευταίες 7 προβολές
του Ι Ν Τ Ε Α Λ
Christmas Theater
Δεκέμβριος 2023
-
επιλογές κλασσικής μουσικής
Σχόλια